CIEKAWOSTKI

***Metoda FORBRAIN***

Forbrain® to urzadzenie do ćwiczeń słuchowo - głosowych.
Forbrain® to rewolucyjny wynalazek, który dzięki poprawie naszego naturalnego słuchowo-głosowego sprzężenia zwrotnego, pozytwnie wpływa na trzy aspekty naszego życia:


Trening słuchowo - głosowy metodą  Forbrain (stymulacja wibracją kory mózgowej) poprawia:
- koncentrację i uwagę,
- pamięć werbalną,
- przetwarzanie słuchowe,
- jakość wymowy artykulacyjnej,
- technikę czytania i uczenia,
- pewność siebie.
Metodę stosuje się również przy nadpobudliwości, afazji, dysleksji i nadwrażliwości słuchowej.

Słuchowo-głosowe sprzężenie zwrotne to naturalny proces, dzięki któremu każda osoba przyswaja i analizuje informacje dźwiękowe, które do niej docierają, dostosowując odpowiednio wydawane przez siebie dźwięki, czyli informację zwrotną. Dzięki przewodnictwu kostnemu i dynamicznemu filtrowi pacjent słyszy swój głos inaczej niż do tej pory. Osoba nosząca słuchawki stopniowo odczuwa, że zmienia się jej głos, coraz lepiej mówi i lepiej koncentruje się na dźwiękach mowy. Mamy więc do czynienia z nieustannym przechodzeniem od dźwięku, który wydajemy, do tego, który odbieramy. Na przykład, gdy rozmawiamy w głośnym pomieszczeniu, słuchowo-głosowe sprzężenie zwrotne pozwala nam w ułamku sekundy odpowiednio dostosować głos, tak by pokryć ten hałas.
Słuchowo-głosowe sprzężenie zwrotne może ulec zaburzeniu z różnych powodów, zarówno emocjonalnych, jak fizjologicznych, na przykład pod wpływem stresu głos może zmienić barwę i mieć nieprzyjemny rytm.
Słuchawki Forbrain® poprawiają działanie słuchowo-głosowego sprzężenia zwrotnego i są cenną pomocą przy wymowie, komunikacji i przyswajaniu wiedzy.
W ten sposób można pomóc dzieciom a także dorosłym w rozwoju osobistym i pokonywaniu własnych ograniczeń. I właśnie do tego celu głos jest najlepszym narzędziem.

***Odruchy posturalne i dynamiczne***

Odruchy posturalne i dynamiczne pojawiają się jeszcze w życiu płodowym i w okresie niemowlęcym służą ochronie życia i obronie przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego. Rodzimy się z zaprogramowanym wzorcami ruchowymi, które wykorzystujemy do osiągania kolejnych etapów rozwoju. Zdrowego niemowlaka nikt nie uczy zmieniać pozycji w łóżeczku, raczkować, wstawać na nóżki a potem chodzić.
W naturalny sposób, jeżeli rozwój niczym nie jest zakłócony, odruchy przekształcają się w reakcje i umiejętności coraz bardziej świadome i złożone. Jeżeli płynność tego procesu jest zahamowana przez chorobę lub czynnik zewnętrzny rozwój jest utrudniony.
Każdy odruch, jest ich 20, jest odpowiedzialny za określone fukcje poznawcze, psychiczne, intelektualne, motoryczne. Niewygaszone lub nadreaktywne odruchy niemowlęce (powinny zintegrować się w pierwszym roku życia dziecka) to najczęstsza przyczyna trudności z nauką, koncentracją, emocjami, zachowaniem. Metoda integracji odruchów posturalnych i dynamicznych to program złożony ze schematów ćwiczeń stymulujący zasoby naszego mózgu. Stosując odpowiednie bodźce, wywołujemy reakcje i działamy pobudzająco na sieć połączeń nerwowych. W naturalny sposób odzyskujemy dane na temat przebiegu odruchu i przypominamy jaka powinna być właściwa reakcja mięśni.
Systematycznie powtarzając określone ćwiczenia, zmniejszamy nieprawidłowości, dając szansę na zapamiętanie przebiegu odruchu i jego integrację.


***Praca z dziećmi metodą krakowską***


Praca z dziećmi metodą krakowską (tzw sylabową), to:
- wczesna nauka czytania metodą symultaniczno-sekwencyjną (od 2-go r.ż.),
- zwiększenie możliwości dziecka poprzez rozwój lewej półkuli, czyli podwyższenie ilorazu wykonawczego.
Metoda ta daje doskonałe efekty, gdyż wykorzystuje skłonność każdego człowieka do mówienia sylabami.
Nauka czytania sylabami naśladuje etapy rozwoju mowy dziecka (od samogłosek, sylab, przez wyrażenia dźwiękonaśladowcze do wyrazów i zdań).

Ćwiczenia na każdym z pięciu etapów nauki czytania realizowane są według reguły:
powtarzanie – rozumienie – nazywanie.

W nauce czytania metodą symultaniczno-sekwencyjną etapy są dokładnie określone:
Etap I – od samogłosek prymarnych (A, do sylaby otwartej)
Etap II – od sylaby otwartej do pierwszych wyrazów
Etap III – czytanie sylab zamkniętych
Etap IV – czytanie nowych sylab otwartych i zamkniętych
Etap V – samodzielne czytanie tekstów

Nazwa – metoda symultaniczno-sekwencyjna, wskazuje na źródło metody – badania przetwarzania języka w strukturach lewej i prawej półkuli mózgu. Prawa i lewa półkula mózgu przetwarzają wszystkie informacje według dwóch odmiennych programów. Lewa półkula mózgu przetwarza wszelkie informacje w sposób sekwencyjny – krok po kroku, analizując różnice i relacje między bodźcami. Prawa przetwarza symultanicznie (całościowo, globalnie), szukając podobieństw. Oznacza to, że lewej półkuli łatwo jest spostrzec różnicę między literą „s” i „ś” , a dla prawej półkuli to taki sam element rzeczywistości. Z tego względu niezwykle ważna jest stymulacja lewej półkuli mózgu, której praca zagrożona przez współczesną kulturę obrazu.
W symultaniczno-sekwencyjnej nauce czytania zaczyna się od umiejętności dla dziecka łatwiejszych, czyli przetwarzanych w strukturach prawej półkuli, i stopniowo przechodzi do trudniejszych, coraz bardziej angażujących półkulę lewą. Naukę czytania należy rozpocząć od samogłosek, które przetwarzane są w prawej półkuli. Nie pokazuje się jednak dziecku tylko kartoników z zapisanymi samogłoskami i nie mówi się, że to jest literka A, a to jest literka O. Samogłoskom nadaje się znaczenia, opisuje nimi zdarzenia przedstawione na ilustracjach. Np.:
A – dziecko wystraszyło się psa,
O – dziecko jest zaskoczone, bo dostało prezent,
U – dziecko przewróciło się i boli je kolano,
E – płaczące niemowlę,
I – mała świnka,
Y – siłacz podnoszący ciężary.
Należy pamiętać o tym, aby zmieniać obrazki, po to by dziecko nie przypisało danej samogłoski do tylko jednej ilustracji oraz żeby zrozumiało, iż tą samą samogłoską można opisać różne sytuacje. Dodatkową pomocą przy nauce odczytywania samogłosek będą gesty (odpowiednie ruchy dłoni, które uświadamiają sposób lub miejsce artykulacji) oraz zwrócenie uwagi na układ ust towarzyszący wypowiadaniu poszczególnych samogłosek. Dzięki temu dziecko zarówno widzi zapisaną samogłoskę oraz obrazek sytuacyjny, słyszy dźwięk wypowiadany przez terapeutę, a dodatkowo towarzyszy temu ruch oraz odczucia kinestetyczne.

W całym procesie nauki czytania ważna jest nie tylko techniczna umiejętność odszyfrowywania znaków, ale przede wszystkim rozumienie sensu słów z tych znaków złożonych. Czytanie ma sens tylko wtedy, gdy dziecko rozumie to, co przeczytało. Należy również pamiętać, że czytanie jest umiejętnością podstawową wobec pisania. Bez umiejętności czytania, nie można uczyć się pisać. Dziecko może uczyć się pisać to, co potrafi już przeczytać.